WARTO WIEDZIEĆ

Data:27.04.2016

Chwytanie kredek

W poniższym tekście zostały opisane  etapy rozwoju sposobu chwytania kredek, jak wygląda prawidłowy i nieprawidłowy chwyt kredki, jak wspomagać dziecko w wypracowaniu prawidłowego chwytu kredki oraz kiedy zacząć zacząć naukę “prawidłowego” chwytania kredki.

1. Etapy rozwoju chwytania kredek przez dzieci

 

  • Etap pierwszy – chwyt cylindryczny – od 1 do 2 lat
  • Etap drugi – chwyt palczasty – od 2 do 3 lat
  • Etap trzeci – zmodyfikowany chwyt trójpunktowy – od 3 i ½ roku do 4 lat
  • Etap czwarty – chwyt trójpunktowy zwany także trójpalcowym, trzypunktowym, szczypcowym, pensetowym – od 4 i ½ roku do 7 lat
 
chwytanie kredek - etapy rozwoju
2. Prawidłowy chwyt i odstępstwa od niego
Prawidłowe trzymanie przyboru do pisania lub rysowania polega na objęciu go trzema palcami: kciukiem, palcem wskazującym (który naciska narzędzie od góry) oraz środkowym w odległości ok. 1,5 – 2 cm od czubka. Pędzel trzymamy w odległości 5-7 cm od końca. Dziecko nie powinno ściskać przyboru zbyt mocno.

 

chwytanie kredek - prawidłowy chwyt

ŹRÓDŁO: HTTP://INFOGRAFIKA.WP.PL/

Wszystkie chwyty inne niż te przedstawione jako „prawidłowe” powodują, że nacisk na ołówek lub kartkę jest zbyt silny lub zbyt luźny, a co za tym idzie kontrolowanie przez dziecko swoich ruchów i ruchu kredki jest utrudnione. Należy jednak pamiętać, że jeśli coś jest utrudnione, to nie oznacza, że jest niemożliwie.

Król i królowa

Z dziećmi często sprawdzają się rozwiązania proste, ale kreatywne. Przy nauce „dorosłego” chwytania kredek może pomóc nazwanie palców, które trzymają kredkę – królem i królową, a tego, który podtrzymuje kredkę od dołu – ich pomocnikiem.

Kredki stożkowe i/lub trójkątne w przekroju

 

Kredki trójkątne w przekroju nazywane także ergonomicznymi pomagają dzieciom wypracować prawidłowy chwyt trójpunktowy, kredki stożkowe – chwyt trójpunktowy zmodyfikowany, ponieważ niejako go wymuszają.

Ćwiczenia wzmacniające motorykę małą

 

Ćwiczenia doskonalące sprawność grafomotoryczną i umiejętność pisania należy wykonywać systematycznie, najlepiej codziennie przez ok. 5-10 minut. Trening powinien każdorazowo rozpocząć blok ćwiczeń rozwijających ogólną sprawność ruchową. Po rozgrzewce ruchowej nastawionej na rozruch wszystkich stawów ręki przechodzimy do ćwiczeń manualnych, usprawniających małe ruchy ręki (dłoni, nadgarstka, palców). 

Trenowanie samoobsługi

 

Zanim dziecko zacznie pisać, musi przejść kilka bardzo ważnych kroków, które przygotują je do pisania krętych linii. Te kroki to:
1) samoobsługa,

2) chwyt dłoniowy i pęsetkowy (trzypunktowy)

 3) używanie nie piszącej ręki do trzymania papieru.
Dziecko, ucząc się samodzielnego wykonywania różnych czynności, uczy się samoobsługi. Ubierając się, uczy się poruszania rękami czy ubraniem w określonych kierunkach; np. w górę, na dół, do wewnątrz, na zewnątrz i dookoła. Są to te same kierunki, które dziecko musi znać, by pisać litery i cyfry. Wymienione terminy są podstawowymi zarówno w ubieraniu się jak i w pisaniu. Należy zachęcać dziecko do używania obu rąk podczas rozbierania się i ubierania. Później jedna ręka stanie się dominującą, a druga będzie pełnić rolę pomocniczą. Podczas używania kredek czy ołówka dziecko będzie się posługiwało ręką dominującą, a ręka pomocnicza będzie potrzebna do trzymania kartki.

Nakładki 

 

  • Etap 1 – Nakładka C.L.A.W. – w dwóch rozmiarach małym dla dziecka w wieku od około 3 roku życia oraz średnim dla dziecka od około 5 roku życia
    Nakładka C.L.A.W znajduje zastosowanie w największych trudnościach z prawidłowym ułożeniem palców podczas pisania.Nakładkę C.L.A.W. charakteryzują trzy oddzielne uchwyty na każdy palec.Kiedy zauważymy, że dziecko nabrało nawyku prawidłowego ułożenia palców, ale jeszcze przydałoby się wsparcie, warto wtedy przyjrzeć się co jest jeszcze do dopracowania. Należy wtedy przyjrzeć się rączce kiedy dziecko nie ma nałożonej nakładki i sprawdzamy czy należy kontynuować zastosowanie nakładki C.L.A.W czy należałoby dopasować inną, mniej ingerującą w ułożenie palców.Dbając o komfort pisania dziecka należy również zwrócić uwagę na nacisk ręki podczas pisania. Zdarza się, że dziecko za mocno naciska ołówkiem na papier, co stanowi kolejne utrudnienie podczas pisania. Pomocne w tym są przybory do pisania o większej średnicy lub nakładki powiększające średnicę przyboru do pisania. Stosując nakładkę C.L.A.W., nie zwiększamy średnicy ołówka więc kiedy zauważymy, że dziecko mocno naciska warto połączyć ją z grubym, trójkątnym ołówkiem czy kredką. Dzięki takiemu zestawieniu otrzymamy prawidłowy chwyt trójpalcowy oraz zmniejszenie nacisku podczas pisania czy rysowania.
  • Etap 2 – Nakładka Crossover Grip znajdująca zastosowanie u dzieci, które nakładają palec wskazujący i kciuk na siebie. Charakteryzują ją duże osłonki, które znajdują się na stronie frontowej nakładki(z przodu nakładki).
  • Etap 3 – Nakładka Pinch Grip stanowi następny etap po nakładce Crossover. Również posiada blokadę z przodu, jednak jest ona łagodniejsza, dając większą swobodę palcom.

Dostępne są także nakładki profilaktyczne lub korygujące niewielkie niedoskonałości chwytu jak np. Pencil Grip, która stanowi także etap końcowy w korekcji chwytu nakładkami Crossover i Pinch.

4. Kiedy zacząć naukę “prawidłowego” chwytania kredki?

 

Wydaje się, że naukę warto zacząć, gdy dziecko zaczyna dużo rysować – 3-latka łatwiej uczyć dobrych nawyków od początku niż potem korygować złe, co trwa dłużej i jest trudniejsze. Jeszcze jakiś czas temu w diagnozie gotowości szkolnej pojawiała się prośba o weryfikowanie prawidłowego chwytu.

Jednak nic na siłę. Jeśli maluch się spina lub wprost mówi, że woli po swojemu, nie należy go naciskać. Drobne sugestie, pokazywanie na swoim przykładzie, nakładka i ćwiczenia motoryki małej z czasem na pewno dadzą efekty.

Warto też zadbać o odpowiednie warunki do rysowania (światło, twarde podłoże), przytrzymywanie kartki drugą ręką, a także prawidłową pozycję ciała.

Źródła:

 

[1] Rozwijanie sprawności grafomotorycznej u dzieci
http://www.ppp8.pl/Poradnia/Oferta_files/kacik/Cwiczenia_grafomotoryczne_artykul.doc
[2] http://www.szp5.republika.pl/publikacje/tereda_1.htm
[3] http://www.prolis.pl/content/32-dobor-wlasciwej-nakladki
[4] http://www.awans.net/strony/wychowanie_przedszkolne/cisowska/cisowska1.html
[5] http://www.godmother.pl/blog/jak-nauczyc-dziecko-prawidlowo-trzymac-kredke/

 

 

 

 

DZIECI RYZYKA DYSLEKSJI SĄ W KAŻDYM PRZEDSZKOLU

Dysleksja to nie lenistwo

Pojęciem dysleksji określa się specyficzne trudności w czytaniu i pisaniu u prawidłowo rozwijających się dzieci. Powstają na skutek zaburzeń spostrzegania wzrokowego, słuchowego i motoryki i ich współdziałania oraz zaburzeń funkcji językowych, pamięci, lateralizacji, orientacji w schemacie ciała. Powody tych zaburzeń są wielorakie. Najczęściej wskazuje się na nieprawidłowości funkcjonowania układu nerwowego wynikające ze zmian anatomicznych, zaburzeń fizjologicznych w okresie ciąży i porodu, a także na dziedziczność. Niektóre koncepcje upatrują przyczyn w zaburzeniach sfery emocjonalnej. Bezsprzeczne jest jednak, że dysleksja pogłębia się, kiedy dochodzi do zbyt późnej diagnozy, zaniedbań środowiskowych i barku pomocy i terapii.

Uważna obserwacja

Profesor Marta Bogdanowicz upowszechniła pojęcie „dziecko ryzyka dysleksji”, którym określiła dzieci od okresu poniemowlęcego do mniej więcej 8 lat zagrożone dysleksją. Najbardziej narażone na wystąpienia tego zaburzenia są dzieci:

· z nieprawidłowo przebiegającej ciąży i porodu (niska waga, zły stan fizyczny itp.);

· z rodzin, w których występują opóźnienia w rozwoju mowy, leworęczność, dysleksja;

· z dysharmonią psychomotoryczną.

Zagrożenie „ryzykiem dysleksji” mogą zidentyfikować jako pierwsi nauczyciele przedszkola.

Charakterystyczne symptomy w wieku 3-5 lat:

· sprawność ruchowa całego ciała (motoryka duża) – trudności z utrzymaniem równowagi, z bieganiem, niezdarność w ruchach, dziecko nie lubi zabaw ruchowych, z trudem uczy się jeździć na rowerku trzykołowym, hulajnodze;

· sprawność ruchowa rąk (motoryka mała) - trudności z samoobsługą zapinaniem guzików, sznurowaniem butów, zabawami manipulacyjnymi takimi jak nawlekanie korali; dziecko źle trzyma ołówek (naciska go za mocno lub za słabo);

· koordynacja wzrokowo-ruchowa - trudności w budowaniu z klocków, rysowaniu, rysunki prymitywne (jako 3-latek nie umie narysować koła, jako 4-latek kwadratu czy krzyża, jako 5-latek trójkąta).

· rozwój lateralizacji - używa na zmianę raz jednej, raz drugiej ręki (np. podczas rysowania, jedzenia);

· rozwój spostrzegania wzrokowego i pamięci wzrokowej - nieporadności w rysowaniu (rysunki bogate treściowo lecz prymitywne w formie), trudności w składaniu puzzli, układanek;

· rozwój mowy - nieprawidłowa artykulacja wielu głosek; trudności z wypowiadaniem złożonych wyrazów, budowaniem wypowiedzi, zapamiętywaniem, zniekształca nazwy przez używanie niewłaściwych przedrostków, ma trudności z zapamiętaniem krótkich piosenek, wierszyków, nie radzi sobie z wydzielaniem wraz z klaskaniem sylab ze słów, wskazywaniem rymujących się słów i tworzeniem rymowanek.

Aby stwierdzić zagrożenie dysleksją, nie wystarczy zaobserwowanie jednego objawu. Współwystępowanie wielu objawów wskazuje na większe prawdopodobieństwo „ryzyka dysleksji”.

Stwierdzając u dziecka w wieku przedszkolnym występowanie symptomów „ryzyka dysleksji”, należy poddać je oddziaływaniom stymulacyjnym. Mogą to być ćwiczenia kształcące:

· orientację w schemacie ciała (prawa, lewa, dół, góra);

· posługiwanie się określeniami czasu (wczoraj, jutro, dzisiaj itp.);

· doskonalenie artykulacji (wyraźne wypowiedzi, korygowanie błędów, pomoc logopedy);

· kształcenie słuchu (wydzielanie poszczególnych wyrazów, sylab w wypowiedzi, dbałość o wyraźne wypowiadanie zakończeń wyrazów).

Dzieci „ryzyka dysleksji” powinny być objęte pomocą specjalistów jeszcze przed podjęciem nauki w szkole. Im wcześniejsza interwencja, tym lepsze wyniki. Dziecko z symptomami dysleksji rozwojowej nie musi stać się dyslektykiem.

Zgodnie z rozporządzeniem w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej przedszkole ma możliwość wprowadzenia zajęć korekcyjno-kompensacyjnych. Powinny one obejmować nie tylko pracę logopedy - taka pomoc jest najczęściej prowadzona - ale także psychologa i pedagoga.

Dostrzeżenie i zrozumienie deficytów rozwojowych dziecka przez nauczycieli i rodziców oraz zrozumienie, jakie niosą one konsekwencje dla dalszej edukacji i dorosłego funkcjonowania jest podstawowym warunkiem sukcesu edukacyjnego. Należy zwrócić uwagę także na dzieci bardzo inteligentne, bo także je dotyka problem, a dzięki swoim możliwościom starają się radzić sobie ucząc się „na pamięć”, będąc aktywnymi, chętnymi do współpracy. Nie należy traktować trudności dziecka jako przejściowych trudności, z których się wyrasta.

Zalecana literatura:

M. Bogdanowicz, Ryzyko dysleksji, problem i diagnozowanie, Gdańsk 2002.

PODSTAWA PRAWNA

Rozporządzenie Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z 7 stycznia 2003 r. w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szkołach i placówkach (Dz.U. z 2003 r. Nr 11, poz. 114).